بررسی اثر لیتیم حاد و مزمن و نقش سیستم دوپامینرژیک بر علائم سندرم قطع مورفین ناشی از نالوکسان در موش سوری

-1 اثر تجویز مورفین بر jumping حاصل از نالوکسان: به دنبال تجویز مزمن مورفین به موشهای سوری با روش ذکر شده در قسمت قبل و القای اعتیاد و بعد از تزریق نالوکسان به آنها تعداد jumping حاصل از نالوکسان در این گروه در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی دار داشت . -2 اثر تجویز آنتاگونیست گیرنده (sch 23390)d1 در موشهای وابسته به مورفین بر jumping حاصل از نالوکسان: تزریق داخلی صفاقی (0.05, 0.02, 0.01mg/kg)_ sch 23390 باعث کاهش معنی دار در تعداد jumping حاصل از نالوکسان در موشهای وابسته به مورفین شد. -3 اثر تجویز آنتاگونیست گیرنده (sulpiride) d2 به موشهای وابسته به مورفین بر jumping حاصل از نالوکسان: تزریق داخلی صفاقی (80, 40, 20 mg/kg) به موشهای وابسته به مورفین باعث کاهش معنی دار تعداد jumping حاصل از نالوکسان شد که کمترین jumping با دوز 40mg/kg دیده شد کاهش در تعداد jumping در مورد sulpiride از sch23390 شدیدتر بود. -4 اثر تجویز لیتیم حاد به موشهای وابسته به مورفین بر jumping حاصل از نالوکسان: تزریق داخلی صفاقی لیتیم کلراید (80, 40, 20 mg/kg) به موشهای واسته به مورفین باعث افزایش تعداد jumping حاصل از نالوکسان که تنها دوز 80 mg/kg آن اختلاف معنی دار داشت . -5 اثر تجویز sch23390 به موشهای تحت رژیم 28 روزه لیتیم و وابسته به مورفین: تزریق داخل صفاقی (0.05, 0.02, 0.01 mg/kg) sch23390 به موشهای تحت رژیم 28 روزه لیتیم کلراید و وابسته به مورفین 30 دقیقه قبل از نالوکسان باعث کاهش تعداد jumping حاصل از نالوکسان شد. البته این کاهش در مقایسه با گروه کنترل معنی دار نبود. -6 اثر تجویز sulpride به موشهای تحت رژیم 28 روزه لیتیم کلراید و وابسته به مورفین 90 دقیقه قبل از نالوکسان باعث کاهش معنی دار تعداد jumping حاصل از نالوکسان شد.